Το παράθυρο

Κάθομαι στο μικρό μου δωμάτιο.

Ανοίγω το παράθυρό μου και αφήνω το κρύο να το γεμίσει.

Είναι αναζωογονητικός ο αέρας. Είναι φρέσκος. Ξεκουράζει τα μάτια μου που

καίνε και το μυαλό μου που ‘ναι θολό.

Ύστερα από ώρες διαβάσματος...

Σε σκέφτομαι.

Παίζει αυτό το τραγούδι που ακούσαμε μαζί ένα Σάββατο στο Λονδίνο.

Σε θυμάμαι στο παράθυρό σου να στέκεσαι. Καπνίζεις.

Έχεις τα χέρια σου κρεμασμένα έξω απ’ αυτό.

Κοιτάς πότε κάτω στο δρόμο τους περαστικούς και τα αυτοκίνητα και

πότε πιό ψηλά, τη γέφυρα, τα σύννεφα, τον ορίζοντα.

Και εγώ χάνομαι στο βλέμμα σου.

Έχει το χρώμα του νερού αυτό το βλέμμα.

Το χρώμα της θάλασσας, αυτής που τόσο μου λείπει.

Μου λείπεις.

Ένα απέραντο γαλάζιο! Να τι λείπει απ’ τη ζωή μου!  

Σ' ένα θέατρο μέσα μου λες...



Και τι δε θα ‘δινα το πρωϊνό τραγούδι σου να ξανακούσω



Μια μέρα θα σε συναντήσω σ’ ένα στρογγυλό κτίριο, κόκκινο και φτιαγμένο απο βελούδο. Γεμάτο μουσική θα είναι. Μα εσύ δε θα μου μιλήσεις. Ή καλύτερα δεν θα μου πεις κάτι που θα θέλω να ακούσω, κάτι σημαντικό, κάτι που θα κάνει τη καρδιά μου να φτερουγίσει και να μεταμορφωθεί σε νότα που πλανάται στον αέρα του θεάτρου. Εγώ θα σε κοιτάζω και θα κρέμομαι από τα χείλη σου. Τα λόγια σου θα γίνουν μουσικές νότες στον αέρα και θα ενωθούν με τα δικά μου. Θα γελάσουμε, θα χορέψουμε, θα χειροκροτήσουμε τον ίδιο καλλιτέχνη- τον έρωτα. Αυτόν που με τόση μανία με πλήγωσε και με άφησε να αιμορραγώ. Κι όμως, θα ζήσουμε μια στιγμή μαζί, μια απ’ αυτές τις στιγμές που έπειτα από χρόνια θα σου θυμίζω και θα χαμογελάς. Θα χαμογελάς γιατί δεν ήξερες...ενώ τότε θα ξέρεις, πως ότι κι αν έγινε, ότι κι αν γίνει, εγώ ήμουν το πλάσμα που σ’αγάπησε χωρίς να πραγματικά να σε ξέρει.