Το παράθυρο

Κάθομαι στο μικρό μου δωμάτιο.

Ανοίγω το παράθυρό μου και αφήνω το κρύο να το γεμίσει.

Είναι αναζωογονητικός ο αέρας. Είναι φρέσκος. Ξεκουράζει τα μάτια μου που

καίνε και το μυαλό μου που ‘ναι θολό.

Ύστερα από ώρες διαβάσματος...

Σε σκέφτομαι.

Παίζει αυτό το τραγούδι που ακούσαμε μαζί ένα Σάββατο στο Λονδίνο.

Σε θυμάμαι στο παράθυρό σου να στέκεσαι. Καπνίζεις.

Έχεις τα χέρια σου κρεμασμένα έξω απ’ αυτό.

Κοιτάς πότε κάτω στο δρόμο τους περαστικούς και τα αυτοκίνητα και

πότε πιό ψηλά, τη γέφυρα, τα σύννεφα, τον ορίζοντα.

Και εγώ χάνομαι στο βλέμμα σου.

Έχει το χρώμα του νερού αυτό το βλέμμα.

Το χρώμα της θάλασσας, αυτής που τόσο μου λείπει.

Μου λείπεις.

Ένα απέραντο γαλάζιο! Να τι λείπει απ’ τη ζωή μου!