Τραίνα

Μη με ρωτάς αν έρχομαι συχνά.

Τη γειτονιά σου τη περπατάω πάντα.

Τη στοιχειώνουν τα βήματά μου.

Τα βήματα που χάνονται όταν ξημερώνει και ξυπνάς.

Χάνονται σαν τ’ αποτυπώματα πάνω στην άμμο

που τα παίρνει ο παγωμένος άνεμος της ερήμου.

Χάνονται γιατί είναι βήματα ονείρου.

Νεράιδα που σε επισκέπτεται τα βράδια είναι η σκέψη μου για σένα.

  

Μη με ρωτάς λοιπόν αν έρχομαι στη γειτονιά σου.

 Πες μου μόνο πως θα το ‘θελες κι εγώ τα εισιτήρια απ' τα τραίνα

θα ρίξω στη γη.

Θα τα κάνω δρόμο που οδηγεί στην αγκαλιά σου.

Και θα το δεις, είναι τόσα πολλά αυτά τα μικρά και μαγικά χαρτάκια που ζωγραφίζουν το χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Είναι τόσα πολλά, που ακόμη και τώρα αν τα σκορπίσω στο σκούρο χαλί του άδειου μου δωματίου, μπορώ να σε αγγίξω.

Είμαι εκεί. Απλά με φέρνει ο δρόμος μου. Δε μπορώ να στρίψω πουθενά.

Κοιτάω στο τέρμα. Στο τέρμα που στέκεσαι.