BE HAPPY

I’m going to Bristol. I need some time alone and away from everything. London is driving me crazy, I think. There are days I feel immense happiness surrounding me, filling my soul so much that there is no more space in it, thus it flows out and it covers my body, which then sparkles. This sparkle is noticed by nobody. People in London, including myself, walk so fast for no reason. They look at the floor. They might smile at you, if they flirt with you through their eyes. Rare, that is. There are other times, I feel so miserable and lost as if the city grew enormously way above my head and swallowed me all the way down and entrapped me in the deepest tube line’s tunnel.

I know I must not complain, because there are people in a worse situation; people that have nothing to eat or to dress, people that are alone and lonely, people that are severely ill and are counting the days left to enjoy. But how comes we are taught to live always comparing ourselves to the one inferior to us? People say “money does not bring happiness”. Is this a pathetic way of making ourselves feel a little better, because we are not rich enough in order not to know what to do with the money? Have we ever considered comparing ourselves and the situations we are in to better situations? That is one of my questions. But then, the argumentative answer to this question, which is actually another question, would be: “how do you know somebody is in a better situation than the one you are in?”.

Indeed. Everybody has issues, problems, unanswered questions and therefore, everybody struggles. I will never quite struggling for life, because after all, I figured it out. I know what life means. Life is an opportunity. Life is here and now. Life is fighting and losing and still being able to fight. Life is, fighting and winning without stopping fighting for the next win. Life is, not knowing what the next day will bring. Life is, dining at the end of the day with the people you love, no matter what the hell they’ve been through during their day. Life is, hope in the middle of desperation. Life is, a smile amid wiping. Life is, up and down, right and left, black and white. Life is everything.

So, I’m not going to stop. I’ll take it. I’ll do it. I’ll live.  

     

More Days, More Happiness

       I went house viewing. Well yes, the view was lovely. I could imagine myself sitting by the window having my coffee among piles of paperwork, books and music albums. Holding a coffee mug and staring at Canary’s skyscrapers. No, I wouldn’t be able to handle this…
Flat rejected.

I got on the bus to Greenwich to meet an interpreter/friend. As soon as I set my foot on the ground I really do believe I’m in a different city; a posh area, although beautiful enough to make me fall in love with it. There are small shops all around me and there is a wonderful flea-market with all sort of handmade vintage stuff. I can fall for each one of them and for all of them at the same time.

We have wine under the rain. It no longer bothers me, the rain. I got so used to it I almost cannot feel it wetting my skin, my hair, my soul. It is a good thing I guess if I plan on living in London.

I think I need to leave now. I got to meet another friend, which didn’t work out after all…So I have 3 hours until my train and I really need to sit, have some rest, drink coffee, gaze at the people passing by…I get off from the tube in Bermondsey, not the best choice, thus I get in again and I get off in Westminster. I walk all my way until the National Gallery, Trafalgar Square. I can’t stand all the tourists being around waiting to see some people on some horses. Naah, stupid enough. However, that would be my behaviour if I was a tourist in London. I am really trying to find that pretty small Italian coffee place I discovered the other day behind the National Portrait Museum but I can't locate it so I decide I’m gonna have coffee in the royal dining room of the Gallery.

I walk up the stairs, I get in. A nice young man shows me to my table. I have a great view. I like watching people walking underneath the window I’m sitting next to. Some of them are in a hurry. Some are laughing, others have headphones in their ears. There are children everywhere. Friends. So many tourists get lost and ask the policemen for directions. They seem very kind and they help everyone.

All of a sudden I see a couple in the crowds. A newly married couple. She is beautiful. Her wedding dress is white with a yellow ribbon around her waist which ends in a lovely tiny bow at the back of her dress. It is not a long dress. It is just below the knees. She wears sandals. British-taste sandals. The guy is very tall. He is in a suit. He is also holding a baby. Their baby. Funnily enough they ask the tourists to take a picture of them standing in front of Trafalgar’s fountain.

I go back to reading my French book again. I smile and I feel happy. There are so many words I don’t know. I take note of all of them. I also started listening to people’s discussions and I’m writing them down. Is this sick? I guess not. I am just practicing for interpreting.

The nice tall waiter comes with my cappuccino and cheesecake. The biscuits are so well bonded together that I cannot go all the way down with my fork from the cream to the biscuit . So every time my fork reaches the china, it makes a sound and everybody turns around and stares but that is fine. I finished 3 chapters of my book, multiple words to find out there. My coffee is done and my cheesecake no longer exists.

The waiter brings the bill and asks if I’m Greek. How did he know? Anyway, we start talking. He is from Kos and he lives in London for the last 3 years. Aah, the real estate agent was Greek as well. What the? I need to get used to it, I guess…

I go outside the Gallery and the sun comes out. There are so many people. It is 6:00 o’clock in the evening. It is Saturday. There is a man on the square who blows into a circle and forms huge soap bubbles. They are pretty. They get all sort of different colours because the sun rays reflect on them; yellow, green, red, orange. I smile and I feel happy again. One of them, taken by the wind, lands on my head and breaks. Now, I feel even happier. It’s like I’ve received some soap bubble blessing or something.

I walk my way back to Waterloo station because I want to see Thames from my favourite bridge, the Golden Jubilee Bridge. This is the one that takes you to Southbank right next to all the summer festivals and the book market. There are 8 girls on the bridge. They are throwing a bachelorette party for their girlfriend. Their skirts are tiny tiny. Typical! They hold clothespins and they pin them on other people’s skirts, shirts, jackets. There is this saying, they say, that if the bride pins you, you gonna be getting married after her. I watched out. I didn’t get pinned.

I arrived at Southbank book market but I’m late and they are already packing in back the books. I went straight to the poetry section and I found the Oxford Library Collection of British Poetry; all three volumes for 15£. This is crazy. I bought it, of course. I walked my way under the Sutton passage to Waterloo Station falling almost like Pisa tower towards one side due to the weight of the poetry Collection. Poetry is heavy ha, I thought and I smiled and I felt happy again. I got on the train and I’m back in GU27YW. It started raining again. I just need more days in London.    

    Κανείς δεν είπε καρδιά μου πως χάθηκαν τα πάντα...

Ένα ψάρι τον Ιούνιο

Το καλοκαίρι στην Αγγλία μοιάζει με θαλάσσιο είδος που ταλαιπωρεί τον Έλληνα μεταφραστή γιατί δε μπορεί να βρει την ακριβή απόδοσή του στην Ελληνική γλώσσα.

Πρόκειται για ένα ψάρι το οποίο δεν υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο ή έστω στην ελληνική σκέψη. Ο μεταφραστής είτε πρέπει να το αφήσει αμετάφραστο είτε να εισάγει μια καινούργια λέξη στη καθημερινότητα των Ελλήνων που να είναι ικανή να το ορίζει.

Ακολουθώντας τη δεύτερη στρατηγική, αρχικά πρέπει ο αγαπητός μεταφραστής να διερευνήσει όλα τα χαρακτηριστικά του είδους για να τα συμπεριλάβει στην νοηματική απόδοση της λέξεως.

Το ψάρι λοιπόν αυτό, έχει δυο γερτά, λυπημένα, γαλάζια ματάκια και χρώμα γκρίζο. Κολυμπά συνεχόμενα κι ακούραστα στο νερό περιτριγυρισμένο από μπουρμπουλήθρες. Θα μπορούσε να πει λοιπόν ότι είναι το γκριζόψαρο ή το λυπόψαρο ή το σταγονόψαρο. Εάν το κρατήσει στην Αγγλική γλώσσα…summerfish.

Έτσι λοιπόν, το καλοκαίρι στην Αγγλία, είναι γκρίζο με τόνους λυπημένου γαλάζιου στον ουρανό. Έχει και σταγόνες μικρές που σου θυμίζουν τη δροσιά πάνω στα πέταλα των λουλουδιών όταν ξυπνάς νωρίς τον Ιούνιο σε κάποιο ελληνικό νησί. Επίσης πνίγεται από τις μπουρμπουλήθρες των λυπημένων ανθρώπων που περπατούν έχοντας κι αυτοί γερτά και λυπημένα μάτια, όπως και το ψάρι μας.

Πώς να κατανοήσεις μια εποχή, ένα πλάσμα, όταν είναι διαφορετικά από όλα όσα εκείνα έχεις βιώσει έως τώρα; Γίνεσαι κι εσύ ένα ψάρι και ενσωματώνεσαι γιατί τελικά το χειρότερο που θα μπορούσε να σου συμβεί είναι να κολυμπήσεις τόσο, μα τόσο πολύ, ώσπου βγαίνεις σ’ ελληνικό ακρωτήρι. Κι εκεί ορίζεις τη λέξη καλοκαίρι. Χωρίς δυσκολία. Χωρίς παρομοιώσεις με ψάρια. Χωρίς γκρίζο. Χωρίς σταγόνες. Χωρίς λυπημένα, γερτά μάτια. Μόνο καλοκαίρι.   

αντιθέσεις

Όλα τα ʾχεις υπολογίσει κι όλα τα περιμένεις.

Μα τίποτα δεν έρχεται όπως το ʾχεις εσύ σκεφτεί.
Πάντα γίνεται αυτό το απρόσμενο και δε ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις.
Να γελάσεις; Να κλάψεις; Και στο τέλος, μένεις απλά απαθής, απόμακρος κι ουδέτερος… Γιατί; Για πιο λόγο άραγε;

Πόσα είμαστε ικανοί εμείς οι άνθρωποι να μην κάνουμε χρησιμοποιώντας την πρόφαση του δε ρίχνω τα μούτρα μου πια, έχω και έναν εγωισμό, έχω και μια άλφα αξιοπρέπεια. Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι θα είχε γίνει εάν όλοι μας δείχναμε τον εαυτό μας τον αληθινό, ανεξαρτήτως ακροατηρίου, καταστάσεως, διαπροσωπικών σχέσεων;

Τότε θα χανόταν το νόημα… Σωστά. Μα και ποιό είναι το νόημα στη τελική;

Υπάρχει νόημα;

Πόσο θα ήθελα να ήξερα τι κρύβεται στο μυαλό σου. Μα τότε δε θα βασανιζόμουν.

Δε θα τρελαινόμουν στη σκέψη σου μέρα – νύχτα. Και ʾσυ είσαι εκεί κι εγώ είμαι εδώ. Τόσο κοντά, μα τόσο μακριά.

 Αρκέστηκα στο γεια σου, στο γέλιο σου, στο δευτερόλεπτο που γύρισες και με κοίταξες. Στο τσιγάρο που κάπνισες μαζί μου - αλλά και σ’ αυτό που μ’ αρνήθηκες εχτές το βράδυ - στο χέρι που μου ʾδωσες να περάσουμε το δρόμο, στη σκάλα που με κράτησες, στη πόρτα που μου άνοιξες, στα τραγούδια που μου ʾστειλες, στις δύσκολες στιγμές που μου στάθηκες, στις συναυλίες που χειροκρότησες μαζί μου… μα θέλω παραπάνω, δε μου αρκείς, δεν είσαι δικός μου.

Η σχέση μας μοιάζει με λέξη χαμένη στη μετάφραση.  
Πλανάται, ταλανίζεται να βρει την ακριβή απόδοσή της, μ’ αυτή μπαινοβγαίνει στο μυαλό του μεταφραστή και δε κατασταλάζει. Φοβάται κι αυτός να πάρει το ρίσκο.
Μα σού ʾδωσα ότι είχα κι τώρα έχω απομείνει μόνη, χωρίς σκέψη.

Μέχρι να ʾρθει αυτή, η άλλη η απόδοση, η πλανεύτρα, που δεν είναι αυτή που αρμόζει, μα αυτή που ακούγεται κάπως καλά.

Πρέπει να ξυπνήσεις. Πρέπει να κουνηθείς. Χάνεις το νόημα. Σου γλιστρά ανάμεσα από τις γραμμές και πέφτει στην επόμενη σελίδα.
Δε θέλω να ανήκω στην επόμενη σελίδα. Θέλω να είμαι εδώ και τώρα. Επί του παρόντος.

Μα δεν έχω τη δύναμη πια να φωνάξω για τον εαυτό μου. Γιατί έπειτα, δεν είμαι κάτι. Είμαι το τίποτα. Τίποτα, παρά μια λέξη, που αψήφησε τον κίνδυνο, μάταια όμως γιατί στο τέλος χάθηκε.

Χάθηκε επειδή ήταν πολύ σίγουρη για το που πήγαινε!      

Magic...

There are people, who believe that nothing will ever work out…
And the rest of them, who just believe in…magic!

The question is: is magic real to you or is it just for kids?

Considering magic is something some people believe in and some others don’t, that makes magic similar to other concepts that are bound to attract controversial views such as love, loyalty etc.

Then, you have to think whether love is real or not. And if the answer to the latter is positive, then I guess magic is real as well, because love is magic and vice versa.

Let’s take M for magic, L for love and R for real.

Now, this leads us to the following rational conclusion:

If M = R and L = R ó M = L

You can now replace L with:

F for friendship
T for trust
L for loyalty
S for sex
Etc….

Putting it all in a nutshell, believe in magic! ! ! !

Περιμένω, περιμένεις, περιμένει...

Μη πηγαίνεις πια στο ταχυδρομείο.

Μην αναμένεις γράμματα.

Όταν περιμένεις, τίποτα δεν έρχεται.

Μια μέρα θα εμφανιστεί απλά στη πόρτα σου.

Τότε δε θα το ξέρεις, δε θα το καταλάβεις.

Θα περάσουν χρόνια και έπειτα θα πεις:

«Μα ναι, σωστά! Τυφλή ήμουν άλλωστε».

«Τυφλή και ανυπόμονη».