BE HAPPY

I’m going to Bristol. I need some time alone and away from everything. London is driving me crazy, I think. There are days I feel immense happiness surrounding me, filling my soul so much that there is no more space in it, thus it flows out and it covers my body, which then sparkles. This sparkle is noticed by nobody. People in London, including myself, walk so fast for no reason. They look at the floor. They might smile at you, if they flirt with you through their eyes. Rare, that is. There are other times, I feel so miserable and lost as if the city grew enormously way above my head and swallowed me all the way down and entrapped me in the deepest tube line’s tunnel.

I know I must not complain, because there are people in a worse situation; people that have nothing to eat or to dress, people that are alone and lonely, people that are severely ill and are counting the days left to enjoy. But how comes we are taught to live always comparing ourselves to the one inferior to us? People say “money does not bring happiness”. Is this a pathetic way of making ourselves feel a little better, because we are not rich enough in order not to know what to do with the money? Have we ever considered comparing ourselves and the situations we are in to better situations? That is one of my questions. But then, the argumentative answer to this question, which is actually another question, would be: “how do you know somebody is in a better situation than the one you are in?”.

Indeed. Everybody has issues, problems, unanswered questions and therefore, everybody struggles. I will never quite struggling for life, because after all, I figured it out. I know what life means. Life is an opportunity. Life is here and now. Life is fighting and losing and still being able to fight. Life is, fighting and winning without stopping fighting for the next win. Life is, not knowing what the next day will bring. Life is, dining at the end of the day with the people you love, no matter what the hell they’ve been through during their day. Life is, hope in the middle of desperation. Life is, a smile amid wiping. Life is, up and down, right and left, black and white. Life is everything.

So, I’m not going to stop. I’ll take it. I’ll do it. I’ll live.  

     

More Days, More Happiness

       I went house viewing. Well yes, the view was lovely. I could imagine myself sitting by the window having my coffee among piles of paperwork, books and music albums. Holding a coffee mug and staring at Canary’s skyscrapers. No, I wouldn’t be able to handle this…
Flat rejected.

I got on the bus to Greenwich to meet an interpreter/friend. As soon as I set my foot on the ground I really do believe I’m in a different city; a posh area, although beautiful enough to make me fall in love with it. There are small shops all around me and there is a wonderful flea-market with all sort of handmade vintage stuff. I can fall for each one of them and for all of them at the same time.

We have wine under the rain. It no longer bothers me, the rain. I got so used to it I almost cannot feel it wetting my skin, my hair, my soul. It is a good thing I guess if I plan on living in London.

I think I need to leave now. I got to meet another friend, which didn’t work out after all…So I have 3 hours until my train and I really need to sit, have some rest, drink coffee, gaze at the people passing by…I get off from the tube in Bermondsey, not the best choice, thus I get in again and I get off in Westminster. I walk all my way until the National Gallery, Trafalgar Square. I can’t stand all the tourists being around waiting to see some people on some horses. Naah, stupid enough. However, that would be my behaviour if I was a tourist in London. I am really trying to find that pretty small Italian coffee place I discovered the other day behind the National Portrait Museum but I can't locate it so I decide I’m gonna have coffee in the royal dining room of the Gallery.

I walk up the stairs, I get in. A nice young man shows me to my table. I have a great view. I like watching people walking underneath the window I’m sitting next to. Some of them are in a hurry. Some are laughing, others have headphones in their ears. There are children everywhere. Friends. So many tourists get lost and ask the policemen for directions. They seem very kind and they help everyone.

All of a sudden I see a couple in the crowds. A newly married couple. She is beautiful. Her wedding dress is white with a yellow ribbon around her waist which ends in a lovely tiny bow at the back of her dress. It is not a long dress. It is just below the knees. She wears sandals. British-taste sandals. The guy is very tall. He is in a suit. He is also holding a baby. Their baby. Funnily enough they ask the tourists to take a picture of them standing in front of Trafalgar’s fountain.

I go back to reading my French book again. I smile and I feel happy. There are so many words I don’t know. I take note of all of them. I also started listening to people’s discussions and I’m writing them down. Is this sick? I guess not. I am just practicing for interpreting.

The nice tall waiter comes with my cappuccino and cheesecake. The biscuits are so well bonded together that I cannot go all the way down with my fork from the cream to the biscuit . So every time my fork reaches the china, it makes a sound and everybody turns around and stares but that is fine. I finished 3 chapters of my book, multiple words to find out there. My coffee is done and my cheesecake no longer exists.

The waiter brings the bill and asks if I’m Greek. How did he know? Anyway, we start talking. He is from Kos and he lives in London for the last 3 years. Aah, the real estate agent was Greek as well. What the? I need to get used to it, I guess…

I go outside the Gallery and the sun comes out. There are so many people. It is 6:00 o’clock in the evening. It is Saturday. There is a man on the square who blows into a circle and forms huge soap bubbles. They are pretty. They get all sort of different colours because the sun rays reflect on them; yellow, green, red, orange. I smile and I feel happy again. One of them, taken by the wind, lands on my head and breaks. Now, I feel even happier. It’s like I’ve received some soap bubble blessing or something.

I walk my way back to Waterloo station because I want to see Thames from my favourite bridge, the Golden Jubilee Bridge. This is the one that takes you to Southbank right next to all the summer festivals and the book market. There are 8 girls on the bridge. They are throwing a bachelorette party for their girlfriend. Their skirts are tiny tiny. Typical! They hold clothespins and they pin them on other people’s skirts, shirts, jackets. There is this saying, they say, that if the bride pins you, you gonna be getting married after her. I watched out. I didn’t get pinned.

I arrived at Southbank book market but I’m late and they are already packing in back the books. I went straight to the poetry section and I found the Oxford Library Collection of British Poetry; all three volumes for 15£. This is crazy. I bought it, of course. I walked my way under the Sutton passage to Waterloo Station falling almost like Pisa tower towards one side due to the weight of the poetry Collection. Poetry is heavy ha, I thought and I smiled and I felt happy again. I got on the train and I’m back in GU27YW. It started raining again. I just need more days in London.    

    Κανείς δεν είπε καρδιά μου πως χάθηκαν τα πάντα...

Ένα ψάρι τον Ιούνιο

Το καλοκαίρι στην Αγγλία μοιάζει με θαλάσσιο είδος που ταλαιπωρεί τον Έλληνα μεταφραστή γιατί δε μπορεί να βρει την ακριβή απόδοσή του στην Ελληνική γλώσσα.

Πρόκειται για ένα ψάρι το οποίο δεν υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο ή έστω στην ελληνική σκέψη. Ο μεταφραστής είτε πρέπει να το αφήσει αμετάφραστο είτε να εισάγει μια καινούργια λέξη στη καθημερινότητα των Ελλήνων που να είναι ικανή να το ορίζει.

Ακολουθώντας τη δεύτερη στρατηγική, αρχικά πρέπει ο αγαπητός μεταφραστής να διερευνήσει όλα τα χαρακτηριστικά του είδους για να τα συμπεριλάβει στην νοηματική απόδοση της λέξεως.

Το ψάρι λοιπόν αυτό, έχει δυο γερτά, λυπημένα, γαλάζια ματάκια και χρώμα γκρίζο. Κολυμπά συνεχόμενα κι ακούραστα στο νερό περιτριγυρισμένο από μπουρμπουλήθρες. Θα μπορούσε να πει λοιπόν ότι είναι το γκριζόψαρο ή το λυπόψαρο ή το σταγονόψαρο. Εάν το κρατήσει στην Αγγλική γλώσσα…summerfish.

Έτσι λοιπόν, το καλοκαίρι στην Αγγλία, είναι γκρίζο με τόνους λυπημένου γαλάζιου στον ουρανό. Έχει και σταγόνες μικρές που σου θυμίζουν τη δροσιά πάνω στα πέταλα των λουλουδιών όταν ξυπνάς νωρίς τον Ιούνιο σε κάποιο ελληνικό νησί. Επίσης πνίγεται από τις μπουρμπουλήθρες των λυπημένων ανθρώπων που περπατούν έχοντας κι αυτοί γερτά και λυπημένα μάτια, όπως και το ψάρι μας.

Πώς να κατανοήσεις μια εποχή, ένα πλάσμα, όταν είναι διαφορετικά από όλα όσα εκείνα έχεις βιώσει έως τώρα; Γίνεσαι κι εσύ ένα ψάρι και ενσωματώνεσαι γιατί τελικά το χειρότερο που θα μπορούσε να σου συμβεί είναι να κολυμπήσεις τόσο, μα τόσο πολύ, ώσπου βγαίνεις σ’ ελληνικό ακρωτήρι. Κι εκεί ορίζεις τη λέξη καλοκαίρι. Χωρίς δυσκολία. Χωρίς παρομοιώσεις με ψάρια. Χωρίς γκρίζο. Χωρίς σταγόνες. Χωρίς λυπημένα, γερτά μάτια. Μόνο καλοκαίρι.   

αντιθέσεις

Όλα τα ʾχεις υπολογίσει κι όλα τα περιμένεις.

Μα τίποτα δεν έρχεται όπως το ʾχεις εσύ σκεφτεί.
Πάντα γίνεται αυτό το απρόσμενο και δε ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις.
Να γελάσεις; Να κλάψεις; Και στο τέλος, μένεις απλά απαθής, απόμακρος κι ουδέτερος… Γιατί; Για πιο λόγο άραγε;

Πόσα είμαστε ικανοί εμείς οι άνθρωποι να μην κάνουμε χρησιμοποιώντας την πρόφαση του δε ρίχνω τα μούτρα μου πια, έχω και έναν εγωισμό, έχω και μια άλφα αξιοπρέπεια. Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι θα είχε γίνει εάν όλοι μας δείχναμε τον εαυτό μας τον αληθινό, ανεξαρτήτως ακροατηρίου, καταστάσεως, διαπροσωπικών σχέσεων;

Τότε θα χανόταν το νόημα… Σωστά. Μα και ποιό είναι το νόημα στη τελική;

Υπάρχει νόημα;

Πόσο θα ήθελα να ήξερα τι κρύβεται στο μυαλό σου. Μα τότε δε θα βασανιζόμουν.

Δε θα τρελαινόμουν στη σκέψη σου μέρα – νύχτα. Και ʾσυ είσαι εκεί κι εγώ είμαι εδώ. Τόσο κοντά, μα τόσο μακριά.

 Αρκέστηκα στο γεια σου, στο γέλιο σου, στο δευτερόλεπτο που γύρισες και με κοίταξες. Στο τσιγάρο που κάπνισες μαζί μου - αλλά και σ’ αυτό που μ’ αρνήθηκες εχτές το βράδυ - στο χέρι που μου ʾδωσες να περάσουμε το δρόμο, στη σκάλα που με κράτησες, στη πόρτα που μου άνοιξες, στα τραγούδια που μου ʾστειλες, στις δύσκολες στιγμές που μου στάθηκες, στις συναυλίες που χειροκρότησες μαζί μου… μα θέλω παραπάνω, δε μου αρκείς, δεν είσαι δικός μου.

Η σχέση μας μοιάζει με λέξη χαμένη στη μετάφραση.  
Πλανάται, ταλανίζεται να βρει την ακριβή απόδοσή της, μ’ αυτή μπαινοβγαίνει στο μυαλό του μεταφραστή και δε κατασταλάζει. Φοβάται κι αυτός να πάρει το ρίσκο.
Μα σού ʾδωσα ότι είχα κι τώρα έχω απομείνει μόνη, χωρίς σκέψη.

Μέχρι να ʾρθει αυτή, η άλλη η απόδοση, η πλανεύτρα, που δεν είναι αυτή που αρμόζει, μα αυτή που ακούγεται κάπως καλά.

Πρέπει να ξυπνήσεις. Πρέπει να κουνηθείς. Χάνεις το νόημα. Σου γλιστρά ανάμεσα από τις γραμμές και πέφτει στην επόμενη σελίδα.
Δε θέλω να ανήκω στην επόμενη σελίδα. Θέλω να είμαι εδώ και τώρα. Επί του παρόντος.

Μα δεν έχω τη δύναμη πια να φωνάξω για τον εαυτό μου. Γιατί έπειτα, δεν είμαι κάτι. Είμαι το τίποτα. Τίποτα, παρά μια λέξη, που αψήφησε τον κίνδυνο, μάταια όμως γιατί στο τέλος χάθηκε.

Χάθηκε επειδή ήταν πολύ σίγουρη για το που πήγαινε!      

Magic...

There are people, who believe that nothing will ever work out…
And the rest of them, who just believe in…magic!

The question is: is magic real to you or is it just for kids?

Considering magic is something some people believe in and some others don’t, that makes magic similar to other concepts that are bound to attract controversial views such as love, loyalty etc.

Then, you have to think whether love is real or not. And if the answer to the latter is positive, then I guess magic is real as well, because love is magic and vice versa.

Let’s take M for magic, L for love and R for real.

Now, this leads us to the following rational conclusion:

If M = R and L = R ó M = L

You can now replace L with:

F for friendship
T for trust
L for loyalty
S for sex
Etc….

Putting it all in a nutshell, believe in magic! ! ! !

Περιμένω, περιμένεις, περιμένει...

Μη πηγαίνεις πια στο ταχυδρομείο.

Μην αναμένεις γράμματα.

Όταν περιμένεις, τίποτα δεν έρχεται.

Μια μέρα θα εμφανιστεί απλά στη πόρτα σου.

Τότε δε θα το ξέρεις, δε θα το καταλάβεις.

Θα περάσουν χρόνια και έπειτα θα πεις:

«Μα ναι, σωστά! Τυφλή ήμουν άλλωστε».

«Τυφλή και ανυπόμονη».

Κι επειδή σήμερα επιβίωσα το τελευταίο διαγώνισμα διερμηνείας...

...κι επειδή γνωρίζω ότι θα βαθμολογηθώ πολύ αυστηρά γι' αυτά που είπα...

Το είδα γραμμένο και το αναπαράγω, ως κλασική περίπτωση «κακοποιημένου» δανείου, ή μηχανιστικής μεταφοράς έκφρασης από άλλη γλώσσα στα ελληνικά: «Αν σε κλωτσήσει ένας γάιδαρος, μην τον κλωτσήσεις πίσω» (Don’t kick him back, προφανώς). Εκτός από τη μεταγλώττιση όμως (γιατί αυτό είναι απλή μεταγλώττιση), υπάρχει και η… μετάφραση. Άρα, στα ελληνικά, και όχι στα μεταγλωττισμένα αγγλικά: «Αν σε κλωτσήσει ένας γάιδαρος, μην τον κλωτσήσεις κι εσύ». Ή «…, μην ανταποδώσεις την κλωτσιά». Ή ό,τι άλλο θέλετε, αλλά… ελληνικά.

 

 

Ενδιαφέρουσα ελληνική απόδοση των όρων italics και bold, οι οποίοι αναφέρονται αντίστοιχα στα (κοινώς λεγόμενα) πλάγια και μαύρα ή έντονα γράμματα: πλαγιότυπα και εντονότυπα! ! ! ! !

 

 

Ο νεογενικισμός ως πάγιο —ίσως το κατεξοχήν— γνώρισμα του γλωσσικού αρχοντοχωριατισμού και βλαχοδημαρχισμού: «Θα υπερασπιστούμε των θεσμών της δημοκρατίας». Προφανώς, το τους θεσμούς «του πέφτει λίγο», όχι επαρκώς λόγιο, très banal, του κυρίου βουλευτή. Έτσι, μας θυμίζει, παρά τη θέλησή του ίσως, έναν πρώην υπουργό Πολιτισμού (sic) που έλεγε ότι «τα προβλήματα χρειάζονται λύσεων», ή εκείνους που μας ενημερώνουν ότι «της ομιλίας θα ακολουθήσει συναυλία» (αφού προηγούμαι τινός και έπομαι τινός, άρα και ακολουθώ τινός!)

 

 

Διαβάστε Απηλιώτη...κάνει καλό...

Translatology

Don’t tell me translation is nada!

You cannot just open a dictionary and start translating.

This is something any idiot can do.

And we, translators, are not any idiots.

We are specific idiots.

The (Im)possibilities’ Poem

When the sun cools
when the war machines
rust eternally
When the seas

stop being blue

When the snow

no longer is white

When the grass

comes out of clouds

When the ships

sail on grounds

When the blind see

When the deaf can hear

And when the earth

stops moving

That’s when we meet.

Impossible is nothing

Yet I believe in nothing

ονειροπαγίδα φτιαγμένη από λέξεις

Λέξεις…όνειρα με υπότιτλους…Γαλλικούς, Αγγλικούς, ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ…

Δεν είναι ζωή αυτή, κυριευμένη από λέξεις..βαδίζω στην άβυσσό τους.

Τι να σημαίνει άραγε..αυτό, εκείνο, τ’ άλλο…?

Ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Δεν μπορεί να ζεις χωρίς λέξεις…Είναι άτιμες..είναι μια παγίδα…σε τρελαίνουν.

Μπορούν να γίνουν ψύχωση και να σε ακολουθούν παντού.

Εδώ κι εκεί μηνύματα…πως είναι το να ‘σαι τυφλός;

Τότε μόνο θα τις ακούς.

Και πώς να νιώθει ο κουφός…μόνο τις βλέπει.

Κι αυτός που δε μπορεί να τις πει;…τις δημιουργεί με τα χέρια.

Κι όμως οι καλύτερες στιγμές είναι οι βουβές…αλλά ακόμα και τότε..υπάρχουν λέξεις.

Είναι αυτές που γράφονται στη σκέψη σου. Στο μυαλό σου μέσα…αποκεινίζονται αυτά που σκέφτεσαι με τη μορφή λέξεων.

Πως μπορεί να τις υποτιμήσει κανείς;

Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος εάν δε γνώριζε μια γλώσσα; Παγίδα.

Αλλά κι εγώ που είμαι ανάμεσά τους και πάλι παγιδεύομαι.

Ένας αέναος κύκλος. Βίαιος.

Όνειρα θερινής νυκτός…με υπότιλτους…Γαλλικούς, Αγγλικούς, Ελληνικούς.

ΡΗΜΑ...το σκοτεινόν

                          Eίμαι άλλης γλώσσας, δυστυχώς,

και Hλίου του Kρυπτού

ώστε

Oι όχι ενήμεροι των ουρανίων

να μ' αγνοούν.

Δυσδιάκριτος

Kαθώς άγγελος επί τάφου

σαλπίζω άσπρα υφάσματα

Που χτυπιούνται στον αέρα και μετά πάλι αναδιπλώνονται

Kάτι να δείξουν,

ίσως,

τα θηρία μου τα χωνεμένα

ώσπου τελικά

Nα μείνει ένα θαλασσοπούλι τ' ορφανό πάνω απ' τα κύματα

Όπως και έγινε.

Όμως

χρόνια τώρα μετέωρος

κουράστηκα

Kι έχω ανάγκη από γης

που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη

Mάνταλα πόρτες κρυφακούσματα κουδούνια·

τίποτε.

A Πιστευτά πράγματα μιλήστε μου!

Kόρες που εμφανιστήκατε κατά καιρούς

Mέσ' απ' το στήθος μου κι εσείς παλαιές αγροικίες

Bρύσες που λησμονηθήκατε ανοιχτές

μέσα στους αποκοιμισμένους κήπους

Mιλήστε μου!

Έχω ανάγκη από γης

Που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη

 

Λέξεις, λέξεις, λέξεις...

Γράφω λέξεις
Ακούω λέξεις
Σκέφτομαι λέξεις
Διαβάζω λέξεις
Μεταφράζω λέξεις
Δημιουργώ λέξεις
Αποθηκεύω λέξεις
Καταγράφω λέξεις
Αγαπάω λέξεις
Μισώ λέξεις
Πληγώνω λέξεις
Ψάχνω λέξεις
Βρίσκω λέξεις
Θυμάμαι λέξεις
Ξεχνάω λέξεις
Λέω λέξεις
Καταπίνω λέξεις
Σβήνω λέξεις
Προσθέτω λέξεις
Αφαιρώ λέξεις

Τόσο πια, που η λέξη -λέξη- χάνει το νόημά της !  ! !

Τραίνα

Μη με ρωτάς αν έρχομαι συχνά.

Τη γειτονιά σου τη περπατάω πάντα.

Τη στοιχειώνουν τα βήματά μου.

Τα βήματα που χάνονται όταν ξημερώνει και ξυπνάς.

Χάνονται σαν τ’ αποτυπώματα πάνω στην άμμο

που τα παίρνει ο παγωμένος άνεμος της ερήμου.

Χάνονται γιατί είναι βήματα ονείρου.

Νεράιδα που σε επισκέπτεται τα βράδια είναι η σκέψη μου για σένα.

  

Μη με ρωτάς λοιπόν αν έρχομαι στη γειτονιά σου.

 Πες μου μόνο πως θα το ‘θελες κι εγώ τα εισιτήρια απ' τα τραίνα

θα ρίξω στη γη.

Θα τα κάνω δρόμο που οδηγεί στην αγκαλιά σου.

Και θα το δεις, είναι τόσα πολλά αυτά τα μικρά και μαγικά χαρτάκια που ζωγραφίζουν το χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Είναι τόσα πολλά, που ακόμη και τώρα αν τα σκορπίσω στο σκούρο χαλί του άδειου μου δωματίου, μπορώ να σε αγγίξω.

Είμαι εκεί. Απλά με φέρνει ο δρόμος μου. Δε μπορώ να στρίψω πουθενά.

Κοιτάω στο τέρμα. Στο τέρμα που στέκεσαι.

Το παράθυρο

Κάθομαι στο μικρό μου δωμάτιο.

Ανοίγω το παράθυρό μου και αφήνω το κρύο να το γεμίσει.

Είναι αναζωογονητικός ο αέρας. Είναι φρέσκος. Ξεκουράζει τα μάτια μου που

καίνε και το μυαλό μου που ‘ναι θολό.

Ύστερα από ώρες διαβάσματος...

Σε σκέφτομαι.

Παίζει αυτό το τραγούδι που ακούσαμε μαζί ένα Σάββατο στο Λονδίνο.

Σε θυμάμαι στο παράθυρό σου να στέκεσαι. Καπνίζεις.

Έχεις τα χέρια σου κρεμασμένα έξω απ’ αυτό.

Κοιτάς πότε κάτω στο δρόμο τους περαστικούς και τα αυτοκίνητα και

πότε πιό ψηλά, τη γέφυρα, τα σύννεφα, τον ορίζοντα.

Και εγώ χάνομαι στο βλέμμα σου.

Έχει το χρώμα του νερού αυτό το βλέμμα.

Το χρώμα της θάλασσας, αυτής που τόσο μου λείπει.

Μου λείπεις.

Ένα απέραντο γαλάζιο! Να τι λείπει απ’ τη ζωή μου!  

Σ' ένα θέατρο μέσα μου λες...



Και τι δε θα ‘δινα το πρωϊνό τραγούδι σου να ξανακούσω



Μια μέρα θα σε συναντήσω σ’ ένα στρογγυλό κτίριο, κόκκινο και φτιαγμένο απο βελούδο. Γεμάτο μουσική θα είναι. Μα εσύ δε θα μου μιλήσεις. Ή καλύτερα δεν θα μου πεις κάτι που θα θέλω να ακούσω, κάτι σημαντικό, κάτι που θα κάνει τη καρδιά μου να φτερουγίσει και να μεταμορφωθεί σε νότα που πλανάται στον αέρα του θεάτρου. Εγώ θα σε κοιτάζω και θα κρέμομαι από τα χείλη σου. Τα λόγια σου θα γίνουν μουσικές νότες στον αέρα και θα ενωθούν με τα δικά μου. Θα γελάσουμε, θα χορέψουμε, θα χειροκροτήσουμε τον ίδιο καλλιτέχνη- τον έρωτα. Αυτόν που με τόση μανία με πλήγωσε και με άφησε να αιμορραγώ. Κι όμως, θα ζήσουμε μια στιγμή μαζί, μια απ’ αυτές τις στιγμές που έπειτα από χρόνια θα σου θυμίζω και θα χαμογελάς. Θα χαμογελάς γιατί δεν ήξερες...ενώ τότε θα ξέρεις, πως ότι κι αν έγινε, ότι κι αν γίνει, εγώ ήμουν το πλάσμα που σ’αγάπησε χωρίς να πραγματικά να σε ξέρει.

Με γλυκό κρασί θα γίνω Αργοναύτης να 'ρθω να σε βρω...

Η ευτυχία, Το χρήμα και οι Μεταπτυχιακές Σπουδές

Οι μεταπτυχιακές σπουδές δεν είναι τίποτα παρά η αγορά ενός ανώτερου εκαιδευτικού τίτλου η οποία έχει επιβληθεί από τον ανταγωνιστικό χώρο εργασίας.

Είναι όμως το χρήμα, η ενέργεια, τα ψυχικά αποθέματα και ο χρόνος που ξοδεύει κανείς μέσα σε ένα-δύο χρόνια στην Αγγλία ικανά να εξαγοράσουν την ευτυχία; Είναι η ευτυχία κάτι που εξαγοράζεται; Τί είναι η ευτυχία τελικά;;; Το να φτιάχνεις χρωματιστά βαρκάκια (προσοχή όχι βρακάκια) και να τα ρίχνεις σε μια λιμνούλα βροχής, είναι ευτυχία. Κάτι έδωσες, κάτι πήρες. Υπάρχει ένα λεπτό νήμα μεταξύ ευτυχίας και αναγκαιότητας για επιβίωση. Τί μπορεί να κάνει κανείς όταν δίνει μα δε παίρνει ή όταν θέλει να δώσει και δε μπορεί;;; Φτιάχνω ένα βαρκάκι κόκκινο και το ρίχνω στη λίμνη.

http://www.youtube.com/watch?v=cjRw9bff1JA

Is it A difficult queSt fOr you lamb to love the lioN?  

A lion-hearted girl I must become before the sacrifice.

Midas is a king and holds me so tight.

Who is the lamb and who is the lion?

力and weakness.

Too controversial together, too conventional apart.

But WE can be extraordinary together than ordinary apart. The, believes not to geography, or time, or convictions, or crime.

Will is the weapon and love is the fight.

Use the weapon, win the fight.

No convictions, no crime. No earth, no time. 

You found a girl

http://www.youtube.com/watch?v=Uhgo11KokxE

In the forest of life you search for a bird.

The magnificent moment which changes your life.

It is a bird’s singing, this moment of yours, that makes you feel calm.

It transfers you to a world without noise. Peace. Serenity.

Unfortunately, the bird’s singing silents in your ears by a passing car.

However, you can always remember the song.

Bring it back in your head.

Listen it again travelling from your brain into your ears and then in your heart.

Thereupon, let the heart do what it ONLY knows how to do.

The song is being transmitted to all of your body organs through your veins and your blood.

You’ve found the bird.

You’ve listened to the song.

Keep the tune - Forget me not.

choices we make

It is not the blueberry pie's fault for being un-eaten and on shelf, alone, late night.
People make choices.
It is either this or that.
Or is it?
How do you choose?
How do you pick this pie instead of that?
What if you like both chicken and sausage?

Can anyone have it all?

From smallest to greatest...people make choices.

The thing is...choose before someone chooses you first!